بين ضلمه ونور…بقلم اشرف الشناوى شاعر عاميه البرامون المنصوره
الى امى النائمه فى قبرها ستبقين دوما اجمل قصائدى
معقوله هنفضل كدا يامه
سيبتينى لوحدى انا فى الضلمه
واخدتى النور كله فى قبرك
وحرمتى الروح من دفا حضنك
طب اجيلك يامه وتسقينى
تدينى شوية نور وتقوينى
معقوله هنفضل كدا يامه
وبموتك فركشتى اللمه
بس انا عارف احسنلك عندك
علشان مامكانك فى الجنه
بس انا بشتاق اسمع صوتك
بتقولى ياواد بطل حبه
وبلاش عفرته وبلاش هده
معجون وبمية عفاريت
طب اقولك راح اقول لابوك
على افعالك
وان انت بتضرب فى اخواتك
معرفش انا ليه حابه عنادك
وبتدارى عليك مهما تعمل
لو مت ياواد اوعى تسيبنى
تعلالى هناك علطول
واسقيلى الصبار اللى زرعته
واياك تبكى وتنزل دمعه
مش كنت زمان بتقول
ان انا شمعه
انا دايما عاوزاك مبسوط
ماهو لما بتضحك انا بضحك
وباحس ان الخيط مربوط
هاتصدق. والله باحس بانفاسك
مانا اصلى مرتبه احساسك
بايديا
وسواء ميته او حيه
انا برضه باشوفك بعنيا
اوعاك تنسى تعدى عليا
علشان ماطمن واشوفك
ياضنايا . ……….
التعليقات مغلقة.